زیبا، لطیف، ظریف و مغرور!
دشتستان را گلی ست که هرگز منت باران را نمی کشد.
این گل با اولین نم و رطوبت هوا در پاییز سبز شده و بارش اولین باران آن را خشک کرده و از بین می رود.
و گروه سه نفری ما برای دیدن و عکاسی از این گل زیبادیروز14/8/89 راهی بیابان ها شد:
ساعت 9 صبح از زیارت بیرون زدیم. زمینهای بین هفت جوش و زیارت هر سال از این گل ها فراوان داشت و ما هم بطرف چند زمین که در نظر داشتیم ، رفتیم...
"گل بی منت بارون" در زمین های شیرین سبز می شود بنابراین در زمین های زیارت _ که بخاطر بالابودن زه در گذشته و حالا این زمین ها را شور کرده _ نمی توانست باشد. و در زمین های هفت جوش گشتیم و گشتیم و گشتیم ولی نیافتیم!
تعجب برانگیز بود همیشه در این زمین ها به وفور یافت می شد بنابراین برای گرفتن آدرس گل به هفت جوش رفتیم:
_ "گل بی منت بارون" ندیدیم! امسال سبز نشده؟!
_ چرا بین هفت جوش و صفی آباد دیده ام.
_ کجا؟ ... دقیقا کجا؟
_ از هفت جوش که بروی؛ پشت زه کشی بعد از پل
_ ممنونیم ....
و بطرف صفی آباد رفتیم....
زمین هایی که تقریبا مرز بین زمین های هفت جوش و صفی آباد بود ما را به مقصود رساند.
"گل بی منت بارون" را "گل حسرت" نیز می گویند و این نام بخاطر سبز شدن این گل در فصل پاییز است. سال هاست که این گل بسیار کم شده و بیشتر بخاطر شخم زدن زمین با وسایل مدرن می باشد که به پیاز آن صدمه می رساند. پیاز این گل حدود 30 سانتیمتر زیر زمین است . این گل ساقه ای نداشته و غنچه ایست که از سخت ترین زمین ها بیرون می آید، بسیار شبیه به زعفران بوده و در عکس جدا کردن این دو گل بسیار سخت است ...
این گل بصورت دسته جمعی سبز می شود و تا کنون بصورت تکی یافت نشده است.
دیدن این گل لذت بخش است؛ وقتی می بینی گلی با این ظرافت اینقدر مغرور است و چقدر زیبا ...
رنگ آن بنفش است که به صورتی و سفید نزدیک است .
عکاسی کردیم و لذت بردیم ...
عکاس : امین ضرغامیان
گزارش : اسفندیار فتحی
تا گزارشی دیگر
بدرود
ارسال نظر به عنوان مهمان