آنچه تقویم به ما میگوید این است که امروز ١۴ تیرماه مزین به نام قلم شده است. دیروز، امروز و فردا ندارد؛ جامعه همیشه شیفتهی قلم و تشنهی آنچه مینگارد است.
آنچه تقویم به ما میگوید این است که امروز ١۴ تیرماه مزین به نام قلم شده است. قلمی که اگر نبود تاریخ بشریت نبود و هویت هیچ سرزمین و مردمانی بهجا نمیماند. قلمی که حرمتش بر هیچ کس پوشیده نیست تا جایی که خداوند بدان و به آنچه مینویسد سوگند میخورد.
در یکی از رسالات کهن ما یعنی «نوروزنامه» که منسوب به خیام است میخوانیم: «مردم اگر چند با شرف گفتار است چون به شرف نوشتن دست ندارد ناقص بود».
در میان خودمان نیز آنچه تحریر مییابد سند است و اصولا برای اینکه کاری یا قول و مشارکتی دوام بیاورد و کامل شود تا از بروز بعضی نگرانیها در آینده جلوگیری شود آن را مکتوب میکنیم.
ما اگر برای انتقال موضوع و اندیشهای دو راه حرفزدن و نوشتن را در نظر بگیریم قطعا آنچه نوشته میشود بدلیل تامل، اندیشه و مخصوصا ماندگاری آن، از حرمت و اعتبار بیشتری برخوردار است و بقول معروف حرف در برابر نوشته باد هواست.
همین خصوصیات منطقی بودن و ماندگاری نوشتهها میباشد که به آن قدرت میدهد و همین قدرت است که رقیبی برتر و جاودان برای صاحبان قدرت بوده و هست.
دیروز، امروز و فردا ندارد؛ جامعه همیشه شیفتهی قلم و تشنهی آنچه مینگارد است. دستمزد واقعی نویسندگان نیز فقط از طرف مردم پرداخت میشود. همانگونه که فردوسی و خیام را بخاطر آنچه نوشته بودند حکیم خواندند و جاودان نمودند در حالی که بسیار بودند که درجات و مرتبهها از حکام وقت گرفته بودند ولی چون قلمشان از مردم به مدح حاکمان چرخید، مردم نیز از آنان روی چرخاندند و اگر امروز اسمی نیز از آنان باشد در بلندمرتبگی آنان نیست بلکه عکس این میباشد.
در آخر میخواهم با خودم و دوستانم؛ نویسندگان، روزنامهنگاران و عزیزانی صحبت کنم که نوشتن را عاشقاند، زندگی را عبادت و عبادت را خدمت به مردم میدانند:
یادمان باشد بارها و بارها اگر از درد مردم بنویسیم، مشکلات مردم را بگوییم و مرحمی بر زخمهای آنان باشیم چندان به چشم نمیآید در مقابل اینکه فقط یک بار قلممان ناروا علیه مردم و به حمایت از مسوولی که خود را از مردم جدا کرده بچرخد.
مردم اولین و آخرین قاضی نوشتههای ما هستند. پس در هر نوشته آنان را از خاطر نیندازیم.
شرافتی که از من نویسنده میماند نه به تفکر و گفتارم است بلکه به آنچه مینویسم(کردار) است.
این روزها برای نویسندگانِ با دست خالی در زمینه امرار و معاش نوشتنِ آنچه به مذاق مسوولین خوش نیاید سخت است. اما یادمان باشد قلم من شرف من و شرافت من در گرو آنچه مینویسم است. پس دستمان را پاک بداریم و قلممان را ارج نهیم.
شرف دست همین بس که نوشتن با اوست
خوشترین مایهی دلبستگی من با اوست
روز قلم بر تمامی شما مبارک باد.
اسفندیار فتحی _ مسوول انجمن اهل قلم برازجان
- هیچ نظری یافت نشد
ارسال نظر به عنوان مهمان