نفرین به پراید ، لعنت بر پراید ران / محمد جواد اله یاری

به نام خدا

سال های ۱۳۸۰و۸۱ عسلویه فاز دو و سه که توتال فرانسه و هیوندای کره مجری بودند کار می کردم.

مساحت سایت ده ها هزار مترمربع بود.

همه جا حداکثر سرعت ۴۰ کیلومتر و سبقت مطلقا ممنوع بود.

اگر پشت ماشین آب پاش قرار می گرفتی باید دنبالش می رفتی حوصله می کردی تامسیر دوتا شود و مسیر آزاد می شد.

یک ایرانی که زن کره ای داشت و زبان کره ای را خوب صحبت می کرد برای کره ای ها ارزش داشت، ولی وقتی نرسیده به شرکت با یک راس گاو تصادف کرد او را اخراج کردند و عکس تصادفش با گاو را در تمامی اتاق های دفتر شرکت برای عبرت نصب کردند.

فرانسوی ها می گفتند سطح تمامی مناطق مسکونی اروپا سرعت مجاز ۴۰ کیلومتر است و تخلف با توقیف و جریمه سنگین راننده همراه است.

عباس بیاتی دبیر چیزبلد و متعهد و دلسوز در یکی از شلوغ ترین خیابان های شهر توسط پراید که نماد بالندگی صنعت خودرو ما طی سالیان است مجروح و مغزش آسیب می بیند.

بله درست نوشته ام مغزش.

چقدر این جمله نغز زنده یاد مهندس سحابی که اواسط دهه ی ۱۳۷۰ در مقاله ای طولانی منتشر شد عذابم می دهد که نوشت.

هرگاه از اصلاح مفسده اجتماعی گریختی چند صباحی بعد آن را در خانه ی خودت خواهی دید.

همه در لاک خود ، کی مقصر است ؟ پراید ، پراید ران ،عباس مجروح که یکگ عابر پیاده بود، وزیر فرهنگ ، معلم ، مدیر اجرایی وووو

خدایا میخوانیم : ( سبقت رحمتک غضبک ) تو رحمتت بر غضب پیشی دارد. رحمتت را شامل عباس عزیز بگردان و او را سلامت به خانواده پدر زحمتکش و محجوب و مادر و همه ی کسانش برگردان. آمین.

جواد اله یاری.۲۸ تیر۱۳۹۹